Some coaches believe in a one-hour run at a 4min/km pace. I don't. My top athletes start maybe at 4min20/km and end the session at 3min20 or 3min10/km. "Progressive running is what we call it. Gabriele Rosa/run to win.
Ik herinner mij vaag een verhaal -dat ik helaas niet meer kan terug vinden- van Olympische kampioene Ellen van Langen die een onzekere Kenensia Bekele in Amerika vergezelde tijdens een trainingsrun door de stad . Het verhaal ging ongeveer zo: "In het begin van de training liepen we zo traag dat ik bijna over mijn voeten struikelde. Naarmate de training vorderde ging het echter steeds sneller, op een bepaald moment was ik bijna aan het sprinten, gelukkig kwam er op dat ogenblik iemand van de organisatie met de mountainbike af die dan overnam van mij."
Ik heb de Afrikaanse manier van trainen altijd fascinerend gevonden. Het heeft een frivoliteit en kracht in zich die verfrissend op je kan werken als je hoofd vol zit van al die overgeanalyseerde workouts, die misschien wel optimaal werken voor je lichaam, maar niks doen voor je geest.
Enkele sleutelpunten
- Het belangrijkste punt is je ingesteldheid. Je moet durven geven en blijven geven zonder daar iets terug voor te verwachten. Trots zijn op je kracht en ze durven tonen.
- De meeste mensen vinden snel lopen leuk! Injecteer je workouts met wat snelheid. Al jaar en dag hoor ik (onheils)profeten waarschuwen voor snelheid en blessures, behalve dat daar geen enkel wetenschappelijk bewijs voor is, is snelheid de beste stimulans voor je spieren.
- Wissel gecontroleerde workouts, bv. Intervaltraining af met vrijere zoals diagonalen op een voetbalveld.
- Denk aan nu! Morgen, volgende week, volgend jaar ben je er misschien niet meer. Maak een planning die zit zoals je aangenaamste kledij, en niet zoals een dwangbuis!
2 opmerkingen:
Die trainingen liggen mij wel met die snelheid in...maar met de jaren bot die wel af hoor.
Als het over blessurepreventie gaat hou ik beter mijn mond. Ik kan de trainingen qua intensiteit van lopen vergelijken met mijn verleden als renner. Het valt me op dat renners veel forser doorgaan op training. Het intomen van de hartslag (na het opbouwen van een basisconditie!!) is veel minder een onwrikbaar gegeven. Ook de theorie die veel lopers me inprenten gold daar niet. In het rood gaan tijdens de eerste wedstrijdkilometers was geen sportieve zelfmoord. 'Even de adem breken' was toen een uitspraak ... We hadden toen misschien meer de Afrikaanse spirit. Speels trainen en op uitnodigende stukken fel doorgaan op het gevoel. Verschillende sporten maar conditie blijft conditie. Alvast bedankt voor de nuttige info die je verstrekt.
Een reactie posten